Οι λόγοι για τους οποίους το γεγονός της κατακρήμνισης των γυναικών του Σουλίου στο βάραθρο, τον Δεκέμβριο του 1803, απέκτησε στη φιλελληνική Ευρώπη τόση μεγάλη απήχηση δεν θα πρέπει να περιορίζονται απλά στη συναισθηματική του απορροή και τη συγκινησιακή φόρτιση που προκαλεί, ούτε και ότι συνιστά μια πράξη ύψιστης απόγνωσης που λειτουργεί αντιστικτικά στην απομείωση των κανονιστικών πόρων του λόγου, αλλά πρωτίστως στο ότι εμπεριέχει το πραττόμενο ιδεώδες της θυσιαστικής αποδοχής του θανάτου υπέρ της ελευθερίας, άρα και έναν μεγαλύτερο βαθμό αρτίωσης του ανθρώπου. Η τελευταία νοηματοδοτείται, επίσης, από τη νεωτερική ιστορική συνείδηση της συνέχειας και της αυθεντικής σχέσης των σύγχρονων Ελλήνων με το αρχαίο παρελθόν τους. Πρόκειται για μια συγκεκριμένη εκδοχή της γαλλικής φιλελληνικής θεώρησης, η οποία εμμένει στην αδιάκοπη συνέχεια της ιστορικής αυτοσυνειδησίας μέσω της αναστοχαστικής διανοικτότητας στο αρχαίο ελληνικό παρελθόν.