«Άρχισα να γράφω στα οχτώ» είχε δηλώσει ο Καπότε. «Στα καλά καθούμενα, χωρίς την παραμικρή έμπνευση από κάποιο συγκεκριμένο γεγονός. Δεν είχα γνωρίσει ποτέ μου συγγραφέα? στην πραγματικότητα, γνώριζα ελάχιστους ανθρώπους που ήξεραν ανάγνωση [...]. Η πιο ενδιαφέρουσα συγγραφική εμπειρία εκείνων των ετών [...] ήταν οι απλές, καθημερινές παρατηρήσεις που κατέγραφα στο ημερολόγιό μου [...]. Ένα είδος δημοσιογραφίας, μια τεχνική θέασης και ακρόασης που τα κατοπινά χρόνια θα επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό τη διαμόρφωσή μου, αν και τότε ακόμη δεν το συνειδητοποιούσα, διότι παρ’ όλη την “επισημότητα” της γραφής μου, αυτά που εξέδιδα, επιμελώς δακτυλογραφημένα, ήταν λίγο ως πολύ μυθοπλασίες». Κι ωστόσο είναι αυτή η ίδια δημοσιογραφική φωνή των νεανικών διηγημάτων του Καπότε, τα οποία συλλέγονται στον τόμο αυτό για πρώτη φορά, που παραμένει ως ένα από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πρώιμου έργου του – μαζί με τη σχολαστική περιγραφή κάθε διαφορετικότητας.