Η οικονομική κατάρρευση του 2008 έδειξε ολοφάνερα ότι το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρώπη και την Αμερική –μια εγγύηση ασφάλειας, σταθερότητας και [κοινωνικής] δικαιοσύνης– δεν είναι πια εξασφαλισμένο, κι ούτε καν υπεισέρχεται στη δημόσια συζήτηση. Ο Τόνυ Τζαντ υποστηρίζει, ότι αντί να τρέφουμε τυφλή εμπιστοσύνη στην αγορά –όπως κάνουμε με τεράστιο κόστος εδώ και τριάντα χρόνια– πρέπει να στραφούμε στο πρόσφατο παρελθόν μας και να αξιολογήσουμε την [κοινωνική] δικαιοσύνη πάνω από τη σκέτη αποδοτικότητα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για τον κόσμο όπου ζούμε. Προσφέρει έτσι μια γλώσσα στην οποία μπορούμε να διατυπώσουμε τις κοινές μας ανάγκες και να φανταστούμε μια νέα μορφή διακυβέρνησης κι έναν καλύτερο τρόπο ζωής, απορρίπτοντας τον μηδενιστικό ατομικισμό της υπερσυντηρητικής δεξιάς και τον ξοφλημένο σοσιαλισμό του παρελθόντος.

Παθιασμένη, σοφή, διορατική και ανθρώπινη, η συμπυκνωμένη αυτή έκφραση των προβληματισμών μιας ζωής έρχεται να πάρει τη θέση της δίπλα στα αληθινά μεγάλα πολιτικά γραπτά της σύγχρονης και κάθε άλλης εποχής.