Το 1952 αυτοκτόνησε. Πρωτοετής ιατρικής χωρίς λόγο. Χωρίς εμφανή λόγο. Χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα. Με πήρε τηλέφωνο ο Γιώργος. Με πρόσκληση. Ήμουν στο χωριό τότε. Άκουσα τη φωνή του σπασμένη. Ρώταγε μήπως ήξερα κάτι. Νομίζω δεν το έχει ξεπεράσει ακόμα. Ήταν το πρώτο ράγισμα στη βεβαιότητα μας. Στη βεβαιότητα αθανασίας μας.
- Παρόλο που ο θάνατος μπερδευόταν τόσο συχνά στα πόδια σας.
- Παρόλο.
- Τελικά τι θα έλεγες τώρα για εκείνη την εποχή; -Τίποτα.
- Έγιναν τόσα πράγματα.
- Αποφασισμένα από άλλους. Εμείς ήμασταν εκτός παιδιάς. Θα μας σημαδέψουν - αλλά δεν μας αφορούσαν.
- Ήταν η αλκή των χρόνων σας.
- Σ' αυτό συμφωνώ. Τη σκέψη μου την απασχολούσαν κατά προτεραιότητα τα σκέλια της Αφρικάνας.