Δύο νουβέλες του Ρένου Αποστολίδη.

῍Αν ἤξερε ἄλλος ἄνθρωπος τί κόλαση καὶ τί σπατάλη πολλαπλασίαζε ἀέναα μέσα του, θάκλαιγε, θάκλαιγε πικρὰ γι' αὐτόν !.. Μὰ κανεὶς δὲν τόξερε, κανεὶς δὲν τὸ ὑποψιάζοταν τόσο πολύ - ἀκόμα οὔτε κι αὐτοὶ ποὺ τρυφερὰ τὸν ἀγαποῦσαν...
Καὶ λοιπόν, ὁ Max Tod ἦταν τέλεια μόνος - κ' ἔκλαιε πότε-πότε, πικρά, ἐλλείψει ἄλλου αἀυτός γιὰ τὸν ἴδιο τὸν Max Tod...
῾Ο κόσμος ὅμως σκοτείνιαζε ὁλοένα μὲ δαύτα· κι ὅσο κι ἂν τοῦ φέγγανε δυὸ μάτια στὴ ζωή του, ὁ κόσμος ὁλοένα, σταθερά, σκοτείνιαζε ...