Συλλογή με διηγήματα και ποιήματα του Ρένου Αποστολίδη.

Κάθομαι καὶ σκέφτομαι πὼς τὰ ὄνειρά μας εἶναι σὰ νὰ τὰ βλέπῃ κάποιος ἄλλος, πολλὲς φορές, ὄχι ἐμεῖς. Καὶ μὲ τί παραστατικὴ δεξιότητα -– ποὺ ἐγὼ ξύπνιος δέν τὴν ἔχω -– κινοῦνται οἱ ἄγνωστοί μου ἥρωές τους, ἄντρες καὶ γυναῖκες, ἢ κι ὁ ἴδιος ἐγώ! Φερσίματα, κουβέντες, ἄμεσες καὶ φυσικές ἀντιδράσεις..- σά νάμαι σκηνοθέτης πολύπειρος, ἱκανώτατος, ποὺ ἐγώ μόνο τέτοια προσόντα δέν ἔχω, οὔτ' ἠθοποιίας, τίποτα!..

Ποιός διάολος τὰ σκαρώνει ὅλ᾿ αὐτὰ ἀπὸ μέσα μου, ἐνῶ ἐγὼ κοιμᾶμαι κι ἄρα δέ διαθέτω οὔτε τὶς περιωρισμένες παραστατικὲς ἱκανότητες τῆς ξύπνιας συνείδησής μου;.. Καὶ πῶς εἶμαι τόσο ἄλλος, ὁ ἴδιος ἐγώ, σὲ διάφορους ὀνειρικούς μου ρόλους κ᾿ ἐνέργειες - τί πάθη καὶ πόθοι ἄγνωστοί μου, πότε στὸν ξύπνο μου ἐκδηλωμένοι! τί προστυχιές καὶ βαναυσότητες, ποὺ δέν τὶς ἔχω, δέ θὰ τὶς ἔκανα ποτέ! καὶ τί σωστά καμωμένες, τί γκροττέσκα καὶ ζουμερά πειστικώτατες, ποὺ μ᾿ ἔχουν «ὁλάκερο» μέσα τους, ἐννοῶ τοῦ ὀνείρου μου ὁλάκερο, συμπαγῆ, σὰν αὐτός νάμουν πάντα μου, χωρὶς κανένα διάλειμμα στὸν «ξύπνο» τῆς «ὑπαρκτῆς» μου «πραγματικότητας» !