«Τον παρατηρώ τυλιγμένο στο σάβανο της νύχτας, μιας νύχτας τόσο μελανής που μοιάζει μ' εκείνη που μας καταπίνει όταν βγαίνουμε στον ωκεανό. Πρέπει να νιώθει το βλέμμα μου γιατί, χωρίς να ξυπνήσει, απλώνει το χέρι του, με τραβάει κοντά του και πλάθω το σώμα μου στο σχήμα του δικού του, τον φιλάω ώσπου να με φιλήσει κι εκείνος, και ξαναμαθαίνω το μάθημα που μ’ έχει διδάξει κάθε κοινή μας νύχτα: ότι θα βρω στο σώμα του —κι όχι στις λέξεις του— τις απαντήσεις σε όλα μου τα ερωτήματα.»

«Από τις πολυτάραχες ‘‘καραϊβικές’’ κοινότητες της Φλόριντα και του Μαϊάμι, ώς την Αβάνα της Κούβας και την Καρθαγένη της Κολομβίας, η Πατρίσια Ένχελ συνθέτει μια καθηλωτική παναμερικανική ιστορία των τσακισμένων ανθρώπων που έχουν έρθει αντιμέτωποι με τις πιο ανελέητες μορφές απώλειας και στέρησης, ανθρώπων που αναζητούν (και καμιά φορά βρίσκουν) τη λύτρωση μέσα στην αγνότητα του φυσικού κόσμου και την (δυσεύρετη) ανθρώπινη συντροφικότητα.

Στις Φλέβες του ωκεανού, η Πατρίσια Ένχελ δημιουργεί ένα υπόδειγμα μυθιστορήματος, με πλούσια αφήγηση, γεμάτη με την ηχώ και τους κυματισμούς των παρελθόντων γεγονότων —που καθορίζουν το παρόν— και την εξερεύνηση του μπερδεμένου ιστού της οικογενειακής ευθύνης για όλα τα ‘‘επακόλουθα’’ των ανθρωπίνων πράξεων.»

Lucy Sholes, The New York Times