Τιμή και χαρά το προλογίζειν. Ιδιαιτέρως, όταν αφορά τον «εγκεφαλοδίφη» Oliver Sacks, μεταφρασμένο από τον λόγιο καθηγητή νευρολόγο Κώστα Πάταγα. Εξαιρέτως, όταν το πόνημα αφορά την ημικρανία, μια πάθηση του εγκεφάλου υπο-τιμημένη και υπο-εκτιμημένη, από τους ίδιους τους πάσχοντες καταρχάς, αλλά βεβαίως και από συντρόφους, συναδέλφους, ιατρούς, σχεδιαστές υγείας, ακόμη και από τους νευρολόγους, τους καθ' ύλιν αρμοδίους να τη διαχειριστούν. Οι τελευταίοι έλκονται κυρίως από ειδικά ευρήματα και παραμορφώσεις στην απεικόνιση του εγκεφάλου, ή από σημάδια στη νευρολογική εξέταση, από πειστήρια δηλαδή, βιοδείκτες, που, όταν αλλάζουν ειδικά, ενθουσιάζονται. Ο πόνος όμως, και η ημικρανία επομένως, στερούνται βιοδεικτών και νευρολογικού ενδιαφέροντος συνεπώς... δεν είναι αρρώστια μετρήσιμη, ούτε επιβεβαιώσιμη η ημικρανία. Αρκεί μόνο η κατάθεση του ασθενούς. Και η απουσία κάθε σημαδιού στη νευρολογική εξέταση. Τι κρίμα αλήθεια.

Ορφανή κλινικού ενδιαφέροντος, αλλά δραματική στην παρουσία της, κυρίως λόγω της συχνότητάς της, η ημικρανία είναι εδώ ωστόσο, πρωτεύει στις εφημερίες των νοσοκομείων όσο και στις επιδημιολογικές μελέτες παγκοσμίως, αλλά κάπως πώς σαγηνεύει τους ερευνητές, που παρά την ενδεή χρηματοδότηση, παράγουν στοιχεία και δεδομένα θαυμαστά, χειροπιαστά, τα οποία γεννούν θεραπείες σύγχρονες και προοδευτικές, δηλαδή ειδικές -απόλυτα ειδικές θα έλεγα-, αποτελεσματικές και ασφαλείς κυρίως όπως οι ασθενείς επιλέγουν ως ονσιωδέστερον, σε μια συγκυριακή πληθώρα άγνωστη στη Νευρολογία αλλά και στην Ιατρική γενικότερα.
Πεδίο επιστημονικής δόξης πλέον, η ημικρανία αναλύεται εδώ με έναν άλλον τρόπο ωστόσο. Εκείνον που είλκυσε τον μεταφραστή, μαντεύω. [...]