Περιφέροντας αδιάκοπα το σαρκίο μας στους δρόμους της πόλης, γοητευμένοι αλλά και μπουχτισμένοι απ’ τον αμείλικτο ρεαλισμό της, γυρεύουμε τον μη τόπο. Τη γωνιά όπου θα υφάνουμε τον ιστό της ουτοπίας μας.

Φόρεσα το σκούρο λαχανί μπουφάν με προοπτική να επιδοθώ στο γνωστό μου περπάτημα μέχρι εξαντλήσεως. Σε ένα σχεδόν αέναο περπάτημα με προορισμό την ανυπαρξία. Άλλοι επιλέγουν το σιδέρωμα, άλλοι το πλέξιμο, άλλοι μια συλλογή γραμματοσήμων… Ο δικός μου τρόπος ενάντια στη μνήμη είναι το περπάτημα. Ένα διαρκές περπάτημα χωρίς πού και γιατί, μέχρι το σώμα να εξαντληθεί τόσο που να μην αφήνει χώρο στο μυαλό για τα γνωστά του διαολεμένα παιχνίδια.