Ένα σπίτι φτιαγμένο από μίσος και κατοικημένο από ίσκιους κρυμμένους κάτω απ’ τα κρεβάτια, μέσα στα ντουλάπια, κάτω απ’ τα θεμέλια, ανάμεσα στα τούβλα των τοίχων. Φαντάσματα μοχθηρών αντρών και οπτασίες άγιων γυναικών συντροφεύουν τις δυο τελευταίες ενοίκους, γιαγιά και εγγονή, που οι χωριανοί αποφεύγουν τη μέρα, αλλά προσφεύγουν σ’ αυτές τη νύχτα για να λύσουν λογαριασμούς που παραμένουν χρόνια ανοιχτοί. Το σαράκι που σιγοτρώει τους ζωντανούς ταΐζεται από τη φρίκη του παρελθόντος, χορταίνει μόνο με εκδίκηση και η Λάιλα Μαρτίνεθ γράφει μια νουβέλα που ανήκει σε ένα καινούργιο λογοτεχνικό είδος, τον φεμινισμό του τρόμου, «λες και οι μάγισσες της υπαγόρευσαν αυτόν τον εξαίσιο και τρομερό εφιάλτη» (Mariana Enríquez).

Έχοντας θεωρηθεί «λογοτεχνικό επίτευγμα» (Belén Gopegui), το Σαράκι γνωρίζει συνεχείς ανατυπώσεις στην Ισπανία και μεταφράζεται σε πάνω από δέκα γλώσσες.