Η συλλογή τούτη, των σύντομων πεζογραφημάτων, γράφτηκε σχεδόν με ασυνήθιστο τρόπο. Στις περιπλανήσεις μου στη Σλοβακία περνούσα απ' τα διάφορα έργα, επισκεπτόμουνα τα εργοστάσια, συναντιόμουνα με τις αναπτυγμένες βιομηχανικά και αλλού ξεχασμένες γωνιές της χώρας μας, αναζητώντας εμπνεύσεις, ανθρώπους, θέματα - κι όπως τα χρόνια κυλούσαν παρουσιάστηκε ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, που επίμονα μου βροντοφώναζε. Χτυπούσε την πόρτα του σπιτιού μου, εισχωρούσε στα διάφορα ξενοδοχεία που έμενα, επέμβαινε στην ιδιωτική μου ζωή νυχτοήμερα, με βασάνιζε, με ερέθιζε, δε μ' άφηνε σε ησυχία. Είσαι συγγραφέας, μου υπενθύμιζε επίμονα, είσαι δημοσιογράφος, ρεπόρτερ, γράψε αυτό που βασανίζει εμένα και πολλούς άλλους σαν και μένα, κι αν δεν το γράψεις, τουλάχιστο βοήθησέ μας, μεσολάβησε, κι αν δεν μπορέσεις να βοηθήσεις, αν δεν υπάρχει βοήθεια - και για μας δεν υπάρχει βοήθεια πια - άκουσέ μας τουλάχιστο, άκουσέ μας προσεχτικά, είναι κάτι έστω κι αν θα μας ακούσεις, θα υπάρχει για μας ακόμα κάποιος, πρόθυμος ν' ακούσει τι συμβαίνει με τους ανθρώπους. . .