Εκείνοι οι θλιβεροί μήνες των λογοτεχνικών σαλονιών, όπου ο νεαρός Θεόδωρος έγινε βορά των συναδέλφων του, όχι μόνο έμειναν μόνιμη εστία μολύνσεως για τη ζωή του –γιατί στην ουσία ποτέ δεν τους ξεπέρασε– αλλά και επηρέασαν βαθύτατα το έργο του. Η μνησικακία και το σύνδρομο της «λογοτεχνικής εκδίκησης», που τον ταλάνιζαν ισοβίως, εκείνη την εποχή γεννήθηκαν.