
Κωστής Παλαμάς
Διονύσιος Σολωμός
Από μια πρώτη, σύνθετη θεώρηση, η κριτική και η ποίηση αποτελούν δυο ομόλογες λειτουργίες του πνεύματος. Παρόλη, φυσικά, την αναντίρητην αυτονομία τους υπόκεινται, ταυτόχρονα, σε αμοιβαίες εξαρτήσεις και στενούς συσχετισμούς. Πάντοτε σχεδόν η μεγάλη ποίηση (και γενικότερα κάθε μορφή υψηλής δημιουργίας) υποκρύπτει οξύτατη κριτική διάνοια, ενώ, από τη δική της πλευρά, η εμπνευσμένη κριτική προϋποθέτει, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, βαθύ και πλούσιο ποιητικό αίσθημα. Εντούτοις, στον πρακτικό απολογισμό, η δόκιμη κριτική πράξη τείνει να αποδειχθή εξάρτημα του ποιητικού νου. Οι σημαντικότεροι κριτικοί, που διέγραψαν αποφασιστικά την οριακή καμπύλη της νεώτερης (τουλάχιστον) λογοτεχνίας, υπήρξαν ως επί το πλείστον ποιητές (Edgar Allan Poe, Paul Valery, T. S. Eliot).
Στον ορισμένο, μάλιστα, ελληνικό χώρο, η ταύτιση αυτή δικαιώνεται πλήρως με την εύγλωττη παράθεση δύο ακραίων ονομάτων, του Σολωμού και του Σεφέρη. Η άποψη, ωστόσο, φωτίζεται ακόμα πιο πολύ με τα παράδειγμα, στη συγκλίνουσα χρονική αιχμή, του Κωστή Παλαμά. [...]
Στοιχεία έκδοσης
- Λογοτεχνία, Ελληνική Λογοτεχνία, Δοκίμιο - Μελέτες
- Κωστής Παλαμάς (συγγραφέας)
- Βιβλιοπωλείον της Εστίας
- 208