Στην τρέχουσα ή στην όποια άλλη ομιλία, η μεταφορά είναι τετριμμένο σχήμα· στην πιο κοινή συνεννόηση, χωρίς μάλιστα να δίνουμε ιδιαίτερη προσοχή, ακούμε να αποκαλούν έναν άνθρωπο «φίδι», «αλεπού» ή «λαπά», να φοβούνται μήπως ο ουρανός αρχίσει να ρίχνει «καρεκλοπόδαρα» ή μήπως συμβεί κανένα «μποτιλιάρισμα» στους δρόμους, να μιλούν για κάποια γυναίκα που έβαλε τα δυο πόδια του αντρός της «σ' ένα παπούτσι», να απειλούν ότι θα «κόψουν το βήχα» ή ότι θα «αστράψουν» ένα «φούσκο» στο πρόσωπο κάποιου ενοχλητικού. Τι το παράταιρο; Ακροατής ή ομιλητής ο καθένας μας, τέρπεται να λέει ή να αφουγκράζεται τα οικεία νοήματα.

Καθώς η μύτη γίνεται απροειδοποίητα «προβοσκίδα», η γυναικάρα «φρεγάδα», ο σωματώδης άντρας «ντουλάπα», το παιδάκι «σπόρος», το τεράστιο χέρι «κουπί», ο αφιλότιμος «γάιδαρος» και ο ξύπνιος «αετονύχης», οι ξεσκολισμένοι του καθημερινού λέγε λέγε νιώθουν κυριολεκτικά σπίτι τους, χωρίς να ξαφνιάζονται από το γεγονός ότι, ανταλλάσοντας νοήματα στο πόδι, περνούν από μπροστά τους –και μέσα από το στόμα τους– στρατός ολόκληρος από αλλόκοτα πράγματα: φίδια, αλεπούδες, ελέφαντες, κουπιά, παπούτσια, ντουλάπες, γαϊδούρια.