Στους ξυλοδαρμούς ο αντίπαλος είναι πριν απ' όλα ένας παλιός γνώριμος. Όλα πάνω του θυμίζουν κάτι από το παρελθόν. Οι σπασμωδικές κινήσεις, ο θυμός που συνδαυλίζεται και κορώνει, το στόμα που χαλάει και ασχημονεί, η μανία της επίθεσης που καμιά φορά ολοκληρώνεται σε ανθρωποκτονία είναι πράγματα που ο καθένας, ακόμα κι αν έχει αγιάσει, τα βρίσκει καταχωνιασμένα στην καρδιά του. Συνεπώς ένα γραφτό αφιερωμένο στους Ξυλοδαρμούς το μόνο που φιλοδοξεί είναι να συνεχίσει κάποιες σκέψεις για τις ανθρώπινες σχέσεις. Τίποτα περισσότερο.

Κ.Π.