Με τον Οδηγό για μία ευτυχισμένη ζωή (1806), εκλαϊκευμένο έργο φιλοσοφίας της θρησκείας, ο μεγάλος ιδεαλιστής φιλόσοφος Fichte αναθεωρεί την περί θρησκείας αντίληψη που είχε εκφράσει σε προγενέστερα κείμενά του, λόγω της οποίας είχε κατηγορηθεί για αθεΐα κατά την διαμάχη την γνωστή ως «έριδα περί αθεΐας» (1799).

Στο πλαίσιο του υποκειμενικού του ιδεαλισμού, ο Fichte ταύτιζε τον Θεό με την ηθική τάξη του κόσμου και τον νοούσε ως τιθέμενο από το υποκείμενο. Στον Οδηγό για μία ευτυχισμένη ζωή, αντίθετα, το Θείον λαμβάνεται ως μία πραγματικότητα πρότερη κάθε εμπειρίας και κατασκευής του Εγώ. Εκείνο δε που διαμεσολαβεί μεταξύ Θεού και ανθρώπου (με σαφή αναφορά στο κατ’ Ιωάννην Ευαγγέλιο) είναι ο Λόγος, ο οποίος σημαίνει τόσο την Αποκάλυψη του Θεού όσο και την ορμή του ανθρώπου για ενότητα μαζί Του. Από τούτη την ενότητα, η οποία επιτυγχάνεται με την αγάπη, εξαρτάται η ευτυχία του ανθρώπου.

Ο Οδηγός για μία ευτυχισμένη ζωή συνιστά χαρακτηριστικό δείγμα της προσπάθειας του Fichte ν’ απευθυνθεί σ’ ένα ευρύτερο κοινό εκθέτοντας την φιλοσοφία του κατά τρόπο βατό και κατανοητό. Αποτελεί συνάμα την χρονικά τελευταία πραγμάτευση της περί θρησκείας φιλοσοφίας του και συνοψίζει μεστά τον στοχασμό του αναφορικά με την σχέση Θεού, ανθρώπου και κόσμου.