"Τυγχάνει όμως να διατείνεται το δίκαιο ότι ασκείται εν ονόματι της δικαιοσύνης και η δικαιοσύνη να απαιτεί την εγκατάστασή της μέσα σε ένα δίκαιο που πρέπει να τίθεται εν έργω με τη βία. Η αποδόμηση βρίσκεται και μετατίθεται πάντοτε ανάμεσα στα δύο". (Jacques Derrida) Η Ισχύς νόμου έχει την ισχύ μιας επιτομής της ντερριντιανής φιλοσοφίας του δικαίου. Πραγματεύεται τη σχέση της αποδόμησης με τη δικαιοσύνη, προβαίνοντας στη θεμελιακή διάκριση αλλά και διασύνδεση της δικαιοσύνης και του δικαίου, θεωρώντας την πρώτη ως μη αποδομήσιμη και το δεύτερο ως αποδομήσιμο. Ο Derrida αποδομεί το κείμενο του Walter Benjamin "Προς την κριτική της βίας", αναδεικνύοντας την εγγενή σχέση της βίας με το δίκαιο, και επομένως με την αυθεντία, την εξουσία, την κυριαρχία και δη την κρατικο-εθνική. Συνδετικός κρίκος των δύο κειμένων είναι η διάκριση μεταξύ δικαιοσύνης και δικαίου, η οποία συνδέει αλλά και διαχωρίζει ριζικά τις θέσεις των δύο φιλοσόφων. Ο Derrida καταγγέλλει τον Benjamin επειδή επαγγέλλεται την πλήρη κατάλυση του δικαίου εν ονόματι της δικαιοσύνης. Η κριτική του αφορά την κρίση του κοινοβουλευτισμού, την αστυνόμευση, τον πόλεμο και την ειρήνη, την επανάσταση, τη μεσσιανικότητα, το Άουσβιτς.