Στο 8–3=11, ένας ολόκληρος κόσµος, ένας πλανήτης φωνάζει «βοήθεια». Άνθρωποι διαφορετικής καταγωγής, θρησκείας, κουλτούρας, τάξης και πολιτικής ένταξης αντιµετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο: να δουν τον τόπο τους να γίνεται εχθρικός, η γη τους άγονη κι ο βίος τους αβίωτος.

Η αφήγηση του µυθιστορήµατος κινείται σε δύο επίπεδα. Από τη µια, η ζωή και η βήµα βήµα συγκρότηση της συντροφιάς – µιας µικρής εναλλακτικής κοινότητας στο περιθώριο της κοινωνίας, µιας νησίδας ανοχής και κατανόησης µέσα στον κλυδωνισµό των σχέσεων κάθε είδους. Από την άλλη, ένα διήγηµα, που γράφει ο Συγγραφέας, µέλος της συντροφιάς, µια απολύτως αναγνωρίσιµη, ρεαλιστική και διαχρονική απεικόνιση ενός ζεύγους. Ο αναγνώστης στη ζωή των ηρώων του βιβλίου, είτε αναφέρονται στο πρόσφατο παρελθόν είτε στο παρόν, αναγνωρίζει ήδη το κυοφορούµενο µέλλον και στις δύο εκδοχές του, τη σωτηρία του ή την καταστροφή του.

Το έκτο και τελευταίο µυθιστόρηµα του Χρόνη Μίσσιου, που το έγραφε πριν από τον θάνατό του, έχει ως τίτλο µια παράδοξη αριθµητική πράξη, συµβατή µόνο µε τη λογική της προσφοράς.