Ο Χέρμαν Μέλβιλ έγραψε το "Εγώ και. η καμινάδα μου" το 1856, τριάντα πέντε χρόνια πριν τον θάνατό του το 1891. Σε αυτό ωστόσο περιγράφει τον εαυτό του ως αποσυρμένο ηλικιωμένο ο οποίος προβληματίζεται με τη σημασία της ιδιαίτερης και παλαιάς καμινάδας του σπιτιού του, το γκρέμισμα της οποίας αποφεύγεται περίτεχνα. Η καμινάδα παραμένει μετά από αντιπαραθέσεις και αντιγνωμίες στη θέση της, ακριβώς όπως ο συγγραφέας παραμένει ζωντανός και σκεπτόμενος σε κατάσταση οριακή.
Το διήγημα "Εγώ και η καμινάδα μου" αποτέλεσε σκωπτική και περιπαικτική αναφορά στις πεποιθήσεις του ίδιου του συγγραφέα και ταυτόχρονα συγκαλυμμένη αυτοβιογραφία. Επίσης αποτέλεσε λογοτεχνική απόκριση του Μέλβιλ στις ψυχιατρικές εξετάσεις στις οποίες αναγκάστηκε να υποβληθεί μεταξύ 1852 και 1853 όντας σωματικά και διανοητικά καταβεβλημένος κι επιπλέον βαθιά απογοητευμένος από τις ελάχιστες πωλήσεις και την κριτική υποδοχή του "Μόμπι Ντικ" και του "Πιερ". Στο εν λόγω διήγημα όμως καίριο στοιχείο αποτελεί -κατά τρόπο ειρωνικό- η διαμάχη μεταξύ συντηρητισμού και προοδευτισμού της εποχής, στα πλαίσια μιας λογοτεχνικής αρχιτεκτονικής με την οποία ο Μέλβιλ προσπάθησε ισόρροπα να ανταποκριθεί.