Εξοστρακισμένος από την εβραϊκή κοινότητα σε ηλικία 23 ετών για αιρετική πρακτική, ο Μπαρούχ Σπινόζα (1632-1677) αποφασίζει να αφιερώσει τη ζωή του στη φιλοσοφία.

Αντικειμενικός του στόχος; Να ανακαλύψει ένα αληθινό αγαθό το οποίο θα του «παρέχει στην αιωνιότητα την απόλαυση μιας υπέρτατης και ατέρμονης χαράς». Στα είκοσι πέντε χρόνια που του απομένουν να ζήσει, ο Σπινόζα οικοδομεί ένα επαναστατικό έργο. Πώς μπόρεσε αυτός ο άνθρωπος, στην καρδιά του 17ου αιώνα, να είναι ο προάγγελος του Διαφωτισμού και των νεωτερικών δημοκρατιών μας; Ο πρωτοπόρος μιας ιστορικής και κριτικής ανάγνωσης της Βίβλου; Ο ιδρυτής της ψυχολογίας του βάθους; Ο εισηγητής της φιλολογίας, της κοινωνιολογίας και της εθνολογίας; Και, προπαντός, ο επινοητής μιας φιλοσοφίας θεμελιωμένης στην επιθυμία και στη χαρά, η οποία ανέτρεψε τις περί Θεού, ηθικής και ευτυχίας αντιλήψεις μας;