Η ΔΙΑΜΕΤΡΙΚΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ των αισθημάτων της Άννας ντε Νοάιγ και του Ρόμπερτ Λιούις Στήβενσον για τον πρώτο "καταραμένο" ποιητή του σύγχρονου καιρού αντικατοπτρίζει την αντιφατικότητα της ιδιοσυγκρασίας που αναδύεται μέσα από μια γραφή γοητευτική για την ειλικρίνεια, τον σαρκασμό, την πικρία και την ευφυΐα της. Ο Francois de Montcorbier γεννήθηκε το 1431 σε μια φτωχή οικογένεια στο Παρίσι και τη μόρφωσή του ανέλαβε από νωρίς ο μακρινός συγγενής του Guillame de Villon, άνθρωπος των γραμμάτων, συναναστρεφόμενος την υψηλή κοινωνία, αν και δεν ήταν πλούσιος, και ιερέας του ναού Saint-Benoit-le-Betourne, κοντά στη Σορβόννη από το 1456 και ύστερα ο ποιητής χρησιμοποιεί το επίθετο του θετού του πατέρα. Χάρη σε αυτόν ο Φρανσουά ολοκλήρωσε τις Πανεπιστημιακές σπουδές, που τον εφοδίασαν με προσόντα επαρκή για σταδιοδρομία στον ανώτερο κλήρο ή στη βασιλική διοίκηση, όμως ο χαρακτήρας του και οι περιστάσεις δεν θα επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη. [...]