Στα έργα του περιγράφει με τολμηρό ρεαλισμό έναν σκληρό, απάνθρωπο και ανυπόφορο κόσμο, οπότε αυτές οι στιγμές φυγής σε ουτοπικές οάσεις αποτελούν λυτρωτικές ανάσες. Αν αυτός ο κόσμος είναι φριχτός, άδικος και άσχημος, τότε μπορούμε να τον καταγγείλουμε και να ονειρευτούμε έναν άλλο πιο γαλήνιο, πιο δίκαιο και πιο όμορφο. Πρόκειται για απαισιοδοξία, αισιοδοξία ή ρεαλισμό; Ποιος θα μπορούσε καλύτερα να ανατρέψει μια πραγματικότητα που δεν μας αρέσει και να χτίσει μια άλλη πιο όμορφη και βιώσιμη, αν όχι η ουτοπία; Αυτές οι τάσεις φυγής εκφράζονται ιδίως όταν ο κόσμος γύρω μας καταποντίζεται από κρίσεις που τραντάζουν τα θεμέλιά του. Αυτό ακριβώς συνέβαινε στην Αθήνα του τέλους του 5ου αιώνα π.Χ.