«Όταν ο αιγύπτιος βασιλιάς Ψαμμήτιχος αιχμαλωτίστηκε μετά την ήττα του από τον πέρση βασιλιά Καμβύση, ο Καμβύσης ταπείνωσε τον αιγύπτιο βασιλιά αναγκάζοντάς τον να παρακολουθήσει τη θριαμβευτική πομπή των Περσών κι έχοντας κανονίσει ώστε ο Ψαμμήτιχος να δει την αιχμάλωτη κόρη του να περνάει μπροστά του ως δούλη. Ενώ όλοι οι Αιγύπτιοι που στέκονταν στις άκρες του δρόμου ξέσπασαν σε θρήνο, ο Ψαμμήτιχος στεκόταν βουβός και ακίνητος, με το βλέμμα του στραμμένο στο έδαφος. Λίγο αργότερα, όταν είδε τον γιο του ανάμεσα σ' αυτούς που οδηγούνταν για εκτέλεση, συνέχισε να στέκει ασάλευτος. Όταν, όμως, διέκρινε ανάμεσα στους αιχμαλώτους έναν από τους υπηρέτες του, έναν γέρο, ανήμπορο άνθρωπο, τότε χτύπησε το κεφάλι του με τις γροθιές του κι άφησε τον βαθύ του πόνο να ξεσπάσει. Ο Μπένγιαμιν θεωρεί ότι σ’ αυτή την ιστορία του Ηρόδοτου μπορεί να διακρίνει πώς οφείλει να είναι φτιαγμένη μια γνήσια αφήγηση. Είναι της άποψης ότι κάθε απόπειρα να εξηγηθεί ο λόγος για τον οποίο ο αιγύπτιος βασιλιάς άφησε το θρήνο του να ξεσπάσει μόνο όταν είδε τον υπηρέτη, θα κατέστρεφε την αφηγηματική ένταση. Αυτή ακριβώς η αποσιώπηση της εξήγησης είναι ουσιώδης για τη γνήσια αφήγηση. Η αφήγηση παραιτείται από την εξήγηση.»