"Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ":

- Δεν πααίνω, σου λέω, δεν πααίνω! Μου κάνει κακό!...
- Πήγαινε, καημένη, και σήμερα... βλέπεις πως θα πάω ν' αλέσω!...
Πρώτην φοράν φωναί ανδρικαί και γυναικείαι εκ περιτροπής εξήρχοντο τόσον έντονοι και ταραγμέναι, ωσεί συγκρουόμεναι μεταξύ των, από του οικίσκου του Μελοπούλου. Από τριών ήδη μηνών, ότε έκαμε τους γάμους του ο οικοδεσπότης, δεν ηκούετο άλλο εντός αυτού παρά τραγούδια εύθυμα και γέλωτες μακροί, τονίζοντες εις κλίμακα υψηλήν την ευτυχίαν του νεαρού ανδρογύνου, και ψίθυροι φιλημάτων, ως εις καμμίαν φωλεάν τρυγόνων. Οι φλεγματικοί κάτοικοι του μικρού χωρίου καθ' εσπέραν, ενώ εχασμώντο τανυόμενοι, ιν' αποτινάξωσι τον κόπον της ημέρας, οι άνδρες, κ' εθορύβουν αι γυναίκες, εις τα οικιακά έργα ασχολούμεναι, ή εκλαυθμήριζον τα παιδιά κ' εγαύγιζον οι σκύλλοι, ακούοντες αυτούς εκίνουν την κεφαλήν μ' έκφρασιν σοβαράς δυσπιστίας. Η χαρά εκείνη εφαίνετο εις αυτούς παρατονία, χαρά μη έχουσα την θέσιν της εκεί, μέσω της σιγηλής ερημίας του χωριδίου και του πλήθους εκείνου, του μη γνωρίζοντος άλλο από την εργασίαν, την βαρείαν εργασίαν των αγρών. [...]