Ο πολιτικός λόγος του Αλμπέρ Καμύ, κοιτίδα του ακηδεμόνευτου στοχασμού και του ανθρωπιστικού μέτρου, διεκδικεί επάξια τη διαχρονία. Είναι ένας λόγος εμπνευσμένος που παραμένει ανθεκτικός και επίκαιρος. Και ασφαλώς δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην πρώιμη κριτική του σταλινισμού κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Τη δεκαετία του 1950 καθώς και τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατό του, στον αντίποδα των ύβρεων και των επιθέσεων που δεχόταν από ορισμένους διανοούμενους της Αριστεράς, βρέθηκε ένας χώρος που τον υπερασπίστηκε με ακατάλυτη βούληση, ο χώρος των ελευθεριακών. Όμως τι γνωρίζουμε για τη συγκεκριμένη πτυχή του μεγάλου νομπελίστα συγγραφέα; Τι είδους σχέσεις ανέπτυξε με τους αναρχικούς και τους αντιεξουσιαστές της εποχής του; Με ποιους τρόπους υπήρξε καθοριστική η επίδρασή του στην κοινωνική σκέψη και στην κριτική της βίας, της ιδεολογίας και του εθνικισμού; Ποιες ήταν οι απόψεις του για τον Μπακούνιν και τους μαχητές του ισπανικού Εμφυλίου; Στον τόμο αυτό συγκεντρώνονται κείμενα του Αλμπέρ Καμύ, άρθρα και παρεμβάσεις σε διάφορα έντυπα, τα οποία αποκαλύπτουν μια άλλη συναρπαστική διάσταση του έργου του, την επαναστατική ηθική και το ελευθεριακό πνεύμα του.