Ο Νέος Ελληνικός Κινηματογράφος (ΝΕΚ), που έλαμψε κατά τη δεκαετία του 1970, είναι από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά κινήματα στην Ελλάδα του τέλους του Εικοστού αιώνα. Η παρούσα μελέτη σκοπό έχει να διευρύνει τους τρόπους ερμηνείας αυτού του αισθητικού φαινομένου, πέρα από την ιστορική πολιτική ή την οικονομική-κοινωνική προσέγγιση. Επιλέγεται, έτσι, μια φιλοσοφική διερεύνηση στη βάση των εννοιών του θεσμικού λόγου και της αλήθειας. Διερευνώνται οι βασικές παράμετροι του εμπορικού-αφηγηματικού κινηματογράφου που προηγήθηκε ώστε να δειχθεί καλύτερα η ρήξη που επέφερε ο ΝΕΚ και η συνεπαγόμενη αλλαγή αισθητικού επιστημολογικού παραδείγματος. Η έρευνα εστιάζει στις προφανείς διαφορές με τους παλαιότερους σκηνοθέτες (Σακελλάριος, Δαλιανίδης) αλλά και στην απομάκρυνση από τον ποιοτικό λεγόμενο κινηματογράφο (Κακογιάννης, Κανελλόπουλος, Κούνδουρος). Η παρουσίαση πτυχών του έργου κύριων εκπροσώπων του όπως ο Αγγελόπουλος, ο Θέος, ο Παναγιωτόπουλος, κ.ά. αναδεικνύει τη μορφική έκσταση που χαρακτηρίζει το κίνημα και που βρίσκεται στη βάση της θεσμοθέτησής του και της ιδιάζουσας δίψας του για αλήθεια.