"Είμαι στοχαστικός και κλείνομαι μέσα μου, είτε από τις αποκρούσεις είτε από τις συμπάθειες. Μέσα μου συζητώ. Δύσκολα μπορώ να παρακολουθήσω συζήτηση διαλεκτική. Θέλω αυτά που λέγονται να τα ωριμάσω μέσα μου και να βγουν πάλι σαν φυσικοί καρποί". (Δ. ΠΙΚΙΩΝΗΣ)

Η ζωή και το έργο του αρχιτέκτονα και αισθητή Δημήτρη Πικιώνη (1887-1968) μας συντροφεύει παραδειγματικά. Ο λόγος του, πόρισμα ζωής, είναι σπερματικός. Σαν δελφικός χρησμός, "ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει".
Τα γραπτά του ξαναζωντανεύουν με τη στοχαστική πρόσληψή τους. Αντιφώνημα στα λόγια του, τα δοκίμια του μαθητή του Αλέξανδρου Παπαγεωργίου-Βενετά συνθέτουν έναν διερευνητικό διάλογο με τον πάντα παρόντα δάσκαλό του: Κατάθεση οφειλής.