Η εικοσιπενταετής και πλέον κλινική εμπειρία υποδοχής αιτημάτων αντιμετώπισης καρκινοπαθών στο δημόσιο νοσοκομείο μάς οδήγησε να συνδέσουμε την διαφορετικότητα της μορφής του εντοπισμένου σωματικού συμπτώματος με τα τρία επίπεδα εκδήλωσης της ύπαρξης: τις δράσεις του σώματος, τις σκέψεις και τα συναισθήματα του ανθρώπου.

Υποστηρίζεται μάλιστα σθεναρά ότι η προοδευτική κατάρρευση της άμυνας του ανοσοποιητικού συστήματος, ΑΠΣ, συνέπεια χρόνιου στρες, απώλειας, άγχους και κατάθλιψης συνιστούν προδιαθεσικούς παράγοντες νόσησης.
Εντάσσουμε τον καρκίνο στα ψυχοσωματικά νοσήματα διότι αφορά μια πρώιμη ναρκισσιστική διαταραχή.

Το πρώιμο ανεπεξέργαστο ψυχικό τραύμα με τα χαρακτηριστικά του ξένου σώματος όπως απουσία, απώλεια, παραμέληση, κενό, αμφιθυμία, διαταραγμένη παρουσία της μητέρας, συνιστά ερεθιστικό παράγοντα που εγγράφεται σταθερά στη μνήμη του σώματος και καταναλώνει τον ψυχισμό.

Ο καρκίνος καλεί τον άνθρωπο τον οποίο επισκέπτεται, να επανεξετάσει τη σημασία και τη λειτουργία του προσβεβλημένου οργάνου.

Θέτει ερωτήματα και επαναφέρει επιτακτικά τις επιλογές και τις προτεραιότητες του ανθρώπου για την σχέση του με το σώμα και το σύνολο του εαυτού: Είναι εν τέλει αυτές οι επιλογές υπέρ της ζωής ή υπέρ του θανάτου;