Ακόμη και οι καλύτερες ιδέες κάποτε παραδίδουν το πνεύμα‧ όπως αυτή της «παραγωγής» που ξενίκησε ως αναλυτική έννοια της πολιτικής οικονομίας και της κριτικής της για να καταλήξει ένας καθρέφτης, που στα είδολά του ο σύγχρονος άνθρωπος αναγνωρίζει, προσαρμόζει κι αποτιμάει τον εαυτό του με το μέτρο της αξίας και της απόδοσης. Πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας, ο μαρξισμός, που είχε οπλίσει την επαναστατική σκέψη με τις έννοιες του τρόπου παραγωγής, της εργατικής δύναμης και της τάξης, έφτασε με τον καιρό να εμπιστευθεί την εκθαμβωτική επιστημοσύνη τους περισσότερο από την κριτική αιχμή τους, για να εξασφαλίσει το πέρασμα από την πολιτική αντιπολίτευση στην πολιτιστική και ακαδημαϊκή ηγεμονία: στην Ευρώπη της δεκαετίας του ’70, στη Γαλλία μετά το Μάη του ’68, ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς την αλλαγή του κόσμου χωρίς τέτοια γυαλιά.

Η επιβολή του παραγωγιστικού μοντέλου και η επικαιρότητα της αμφισβήτησής του προβάλλουν με έμφαση σήμερα, καθώς η έκπτωση του μαρξισμού αφήνει άθικτο το φετιχισμό της εργασίας, της παραγωγικότητας και της γενικευμένης ανταλλαγής, την επιταγή της ανάπτυξης μαζί με το αντίκρυσμά της σε καταστροφή: εκείνη που επέφεραν από κοινού ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός σε κάθε προηγούμενη κοινωνική μορφή και οικολογική συνθήκη. Δεν είναι τυχαίο ότι η αποστροφή της παραγωγής παραμένει ένα σταθερό σημάδι σ’ όλα τα βήματα και τους αναπροσανατολισμούς της σκέψης του Μπωντριγιάρ μέχρι σήμερα.