Αποδεχόμενος ότι η “Απολογία” σε σχέση με τον “Φαίδωνα” είναι ασυγκρίτως πλησιέστερη προς τον ιστορικό Σωκράτη, έχω τη γνώμη ότι ο αληθινός Σωκράτης ήταν ένας φοβισμένος μελλοθάνατος που ήπιε το κώνειο τρομαγμένος, επειδή δεν ήξερε που πηγαίνει, ή αλλιώς δεν είχε ξεκαθαρίσει αν υπάρχει ή δεν υπάρχει κάτι από τη στιγμή που θα κλείσει για πάντα τα μάτια του. Και φοβόταν για ένα λόγο ακόμη: επειδή δεν ήταν ειλικρινής στην απολογία του.

Και νομίζω, εν τέλει, ότι υπήρξε τόσο γενναίος όταν ήπιε το κώνειο, όσο μπορεί να είναι ένα εθελοθάνατος που εξασφάλισε το καλύτερο άλλοθι για τον θάνατό του. Ο Σωκράτης δεν θα είχε επιζήσει, έστω και αν ήταν ο πρόδρομος της πρακτικής ηθικής φιλοσοφίας, αν εκείνο το μοιραίο απόγευμα του 399 π.Χ. δεν είχε αποφασίσει με τόλμη ή χωρίς τόλμη να πιει το κώνειο, το ποτό της αθανασίας ή καλύτερα το αθάνατο νερό.