Ο Κωνσταντίνος Κανάρης, ο θρυλικός μπουρλοτιέρης του Αγώνα, που υμνήθηκε από τους ποιητές του καιρού του περισσότερο από κάθε άλλον, έγινε για τον ελληνισμό το σύμβολο του αδούλωτου φρονήματος. Μαζί με το πυρπολικό, αυτό το ιδιαίτερο όπλο που απαιτούσε ευφυΐα και παλικαριά, συμβολίζει τον ηρωισμό και την ψυχραιμία που είχε ανάγκη η Επανάσταση για να επικρατήσει.
Εδώ, γέροντας πια, προσκεκλημένος στη ναυαρχίδα των Ρώσων, αφηγείται τα θρυλικά του κατορθώματα στη θάλασσα στους αξιωματικούς και στους ναύτες του πλοίου, που κρέμονται από τα χείλη του.

«Πλέαμε μέσα στη νύχτα σαν τ’ αερικά. Κάποτε φτάσαμε τόσο κοντά, που βλέπαμε την κίνηση πάνω στα καράβια κι ακούγαμε τις φωνές. Μπροστά μας δέκα δώδεκα φρεγάτες και πιο πίσω ένα ντελίνι θεόρατο, πηγμένο στα φώτα, με κόσμο απάνω του μιλιούνι! Αυτή θα ‘ναι η καπιτάνα, είπα μέσα μου κι αναρίγησα. Άστραφταν τα δυο της καταστρώματα κι άντρες χρυσοφορεμένοι περιδιάβαιναν απάνω της».