Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται καινούργια στοιχεία για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη, έναν από τους πιο σημαντικούς ποιητές του ελληνικού εικοστού αιώνα, διατυπώνονται νέες ερμηνευτικές προτάσεις και φωτίζονται όψεις της διανοητικής και πολιτισμικής ιστορίας που συνέβαλαν στη διαμόρφωση του έργου του.

Στο πλασίο αυτό, η Χριστίνα Ντουνιά διερευνά τη θέση του ανάμεσα στους συνοδοιπόρους της πρώτης μεσοπολεμικής δεκαετίας, τη σχέση του με τον Κ. Π. Καβάφη και την Μαρία Πολυδούρη, αλλά και τη θητεία του στο έργο των Ε. Α. Πόε, Σάρλ Μπωντλαίρ και των εκπροσώπων της Ντεκαντάνς, ενός δυναμικού ρεύματος που οδήγησε στις καλλιτεχνικές πρωτοπορίες του 20ού αιώνα.

Η συγγραφέας, συνδυάζοντας ελκυστικό λόγο και ουσιαστική γνώση, αναδεικνύει τους τρόπους με τους οποίους η μελαγχολική ροπή, η εμπειρία της ασθένειας, η αγωνία της ύπαρξης, τα ερωτικά αδιέξοδα, η κοινωνική υποκρισία, η ταραγμένη πολιτική κατάσταση, το δράμα των προσφύγων, το συνδικαλιστικό κίνημα δίνουν αντισυμβατική και ρηξικέλευθη διάσταση στο έργο του Καρυωτάκη, το οποίο αποτελεί τομή στην ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας: η εμπειρία ενός κόσμου κατακερματισμένου, δίχως συνεκτικούς δεσμούς, μέσα στον οποίο το άτομο νιώθει αποξενωμένο και αλλοτριωμένο, είναι η προβολή της «μοντέρνας» συνείδησης σε μια ποίηση που προκαλεί ακόμα και σήμερα το ενδιαφέρον του αναγνωστικού κοινού.