Πέρμαφροστ είναι το μόνιμα παγωμένο υπέδαφος, εκείνο το μέρος της γης που δεν ξεπαγώνει ποτέ. Το πέρμαφροστ αποτελεί τη μεμβράνη που καλύπτει την ηρωίδα αυτού του βιβλίου. Είναι ο τρόπος της για να διατηρήσει το πολύ τρυφερό κομμάτι που υπάρχει μέσα της, μέσα σε κάθε άνθρωπο που διαπλάθεται. Ο εξωτερικός κόσμος απειλεί, πρέπει να τολμήσεις να βγεις από το οικογενειακό κελί, να αφοπλίσεις την εμμονική με την υγεία μητέρα, την εμμονική με την ευτυχία αδελφή. Πρέπει να αρνηθείς να πληρώσεις το χρέος όσων επένδυσαν σ' εσένα, δεν υπάρχει τίποτα που μπορείς να περιμένεις από μια λεσβία αυτόχειρα. Μετά, να συγκεντρώσεις δυνάμεις, να μην κάνεις τίποτα άλλο από το να πηδιέσαι και να διαβάζεις. Να βρεις έναν χώρο όπου το ψέμα δε θα είναι απαραίτητο, όπου ο πάγος θα μπορεί να σπάσει. Και ν' αρχίσεις.

«Η δύναμη του φόβου βρίσκεται στο άθροισμα κάθε μικρού ονείρου που γίνεται σκόνη» λέει η ηρωίδα κι αρχίζει να περπατά δίχως δεκανίκια. Η ελεύθερή της ζωή, θανάσιμα απροσδόκητη, τεντώνεται από τη μία άκρη μέχρι την άλλη αυτού του μυθιστορήματος όπως το σκοινί του ισορροπιστή σε ύψος εκατό μέτρων. Η Εύα Μπαλταζάρ το περπατά με το σθένος και την κομψότητα των μεγάλων συγγραφέων.