Μες στον ψυχαναλυτικό πυρετό των αρχών τού 20ού αιώνα, ο Ντ. Χ. Λώρενς, το «χαϊδεμένο παιδί» των φροϋδιστών, υψώνει τη φωνή του ενάντια σ’ αυτό το ρεύμα και μαζί σ’ όλα τα ρεύματα της εποχής, με δύο δοκίμια μάλλον λογοτεχνικά παρά επιστημονικά. Πεπεισμένος πως «τέχνη ίσον αλήθεια», καταγράφει κι αναλύει –με πάθος, κέφι και θυμό– όσα συνέλαβε κι εξέφρασε ως λογοτέχνης σχετικά με τα πιο θεμελιώδη ζητήματα: το άτομο, την κοινωνία, την ηθική, τον έρωτα, την παιδεία, τη ζωή και τον θάνατο.

Μιλούσε συνεχώς, με πείσμα, για τον θάνατο που ροκανίζει τον σύγχρονο πολιτισμό τής ύλης. Κι ακόμα κι αν μιλούσαν οι νεκροί, απάντηση σε όσα είπε δεν υπάρχει. Η Φαντασίωση του Ασυνείδητου, αυτή η κριτική τού σύγχρονου κόσμου, πρέπει να διαβάζεται ξανά και ξανά.

Τ.Σ. Έλιοτ