Τα εικοσιπέντε χρόνια από την εκδημία του κορυφαίου νεοέλληνα συγγραφέα και αγιογράφου Φώτη Κόντογλου έδωκαν αφορμή σ’ ένα πλήθος νεοελλήνων να συλλογισθούν σοβαρότερα και βαθύτερα τη μοίρα και το μέλλον της πονεμένης πατρίδας μας. Με βάση και αφετηρία το έργο του το αποστολικό -κ’ εν πολλοίς προφητικό- για την Παράδοση και τα σωτήρια ζώπυρα που κουβαλάει μέσα της. Είναι πολύ ενδιαφέρον, και πρέπει να το υπογραμμίσουμε ιδιαίτερα, πως εκείνοι που προβληματίζονται πιο έντονα και το συζητούν αυτό μ’ ένα διαφορετικό από τους άλλους τρόπο, είναι οι νέοι μας. Βλέπουν να γκρεμίζονται μπροστά τους ωσάν χάρτινοι πύργοι τα ψεύτικα σχήματα “ιδανικών”. Που περιείχαν ποικίλα πολιτικά περιεχόμενα και μούμιες ιδεών, και αρχίζουν με απόγνωση ν’ αντικρύζουν έξω και μέσα τους το κενό. Που έκανε τον τραγικό Λαπαθιώτη να φρίττει. Ψάχνοντας μάταια στο χώρο της λογοτεχνίας κάποια στηρίγματα ή φώτα, έπεσαν κάποτε και πάνω στις ελληνικές και ορθόδοξες σελίδες του Κόντογλου. Ανατρίχιασαν. Τους άγγιξε η αμεσότητα και ο πόνος, με τα οποία ο πρωτομαΐστωρ Φώτιος, “ο εκ Κυδωνιών της Μικράς Ασίας”, μιλάει για τα ιερά και τα όσια της φυλής μας και του Γένους μας, έξω από μανιέρες και φιλολογίες· τον είδαν ν’ αποκαλύπτει τη ζωντανή πάντα και σωτήρια για την Ρωμιοσύνη μας παράδοση, την οποία η ξενομανία και η ξενολατρία πολλών γραικύλων προσπάθησαν να επικαλύψουν με παχιά στρώματα ξένων υποπροϊόντων της λεγόμενης πνευματικής ζωής ή λογοτεχνίας…