«Μέσα από τα εθνεγερτήρια σαλπίσματα της 25ης Μαρτίου που βγάζει από τον λήθαργο τις προτομές των ηρώων στο Πεδίο του Άρεως, του Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων που αφυπνίζει την εθνικοφροσύνη στην ψυχή των νοικοκυραίων, της φωνής της μάνας μου που επιτάσσει "ώρα φαγητού", "ώρα ύπνου" ή "ώρα να πάρεις τα φάρμακά σου", μέσα σε τόσα πένθιμα σαλπίσματα, έχω κι εγώ τη δική μου τρουμπέτα με την οποία επικαλούμαι ανάστασιν νεκρών, μικρών τε και μεγάλων, πραγματικών ή φανταστικών, όσων χάθηκαν και δε βρίσκονται μήτε στα όνειρά μου...»
Πρόκειται για δέκα ιστορίες από την εφηβική μου ζωή στο πατρικό μου της οδού Χέυδεν στην πλατεία Βικτωρίας. Μ.Κ.

«Χωρίς να συστηθεί, ο αφηγητής γυρίζει τριάντα χρόνια πίσω και μιλά σε πρώτο πρόσωπο για την καθημερινότητά του από το 1945 μέχρι το 1949: στα παλαιότερα επεισόδια που αφηγείται είναι μόλις δεκατεσσάρων ετών, στα πιο πρόσφατα δεκαοκτώ. Η περίοδος είναι δύσκολη για τη χώρα, λόγω των πρόσφατων πληγών από τον πόλεμο και την Κατοχή, αλλά κυρίως λόγω του Εμφυλίου.
Είναι όμως και για τον ίδιο μια δύσκολη εποχή, λόγω του περάσματός του στον προθάλαμο της ενήλικης ζωής.» Ελιάνα Χουρμουζιάδου