H τραγωδία, η συμφορά κι η δυστυχία είναι αναπόσπαστα στοιχεία της καθημερινότητας του παπά Βασίλι Φιβέϊσκι σε ένα μικρό ρώσικο χωριό, το Ζνάμενσκαγε. Θεόπεμπτα δεινά προκαλούν στη μικρή κοινωνία συναισθήματα φόβου, καχυποψίας, οίκτου και ενοχής απέναντι στο πρόσωπο του δοκιμαζόμενου ιερέα. Ο βαθιά θρησκευόμενος, πράος και καρτερικός λειτουργός του Θεού, εξαιτίας του προσωπικού του δράματος, που εκτυλίσσεται σε ιλιγγιώδη επεισόδια, μεταλλάσσεται σιγά σιγά σε άνθρωπο του οποίου η μέχρι πρότινος ακλόνητη πίστη καταρρέει και τον συμπαρασύρει σε αναπόδραστα βάθη απελπισίας.

Ο Λεονίντ Αντρέγιεφ εξυφαίνει τη σπαρακτική αυτή ιστορία στον καμβά του προσφιλούς του πεδίου: την ανθρώπινη ψυχή. Και μας δίνει, με τον αριστοτεχνικό του τρόπο, την αποδιοργάνωση της σκέψης που οδηγεί στην τρέλα, τη μοναξιά, το θάνατο, τον παραλογισμό μιας ζωής χωρίς Θεό.