Ο Έρενμπουργκ είναι ποιητής, πεζογράφος, δημοσιογράφος, είχε ασχοληθεί στα νιάτα του με τη ζωγραφική, ταξίδεψε πολύ, έζησε χρόνια στο εξωτερικό, γνώρισε πολλούς ανθρώπους και είδε πολλές πόλεις. Γράφοντας τα απομνημονεύματά του, φυσικό ήταν να μιλήσει για την τέχνη, για τα προβλήματα πού αντιμετωπίζει ένας δημιουργός, για τα γεγονότα της τελευταίας πεντηκονταετίας, για τα ήθη και τόν χαρακτήρα των λαών, για τις αρετές και τις κακίες των ατόμων. Διαβάζοντας τις αναμνήσεις του έχεις την εντύπωση πώς ακούς έναν πολύπειρο εβδομηντάρη να αφηγείται τη ζωή του, άπλα τις περισσότερες φορές, κουβεντιαστά, διατηρών-τας ωστόσο τό πάθος και την ορμή ενός εφήβου. Μα όπως λέει κι ο ίδιος, δεν είναι ένας απροκατάληπτος χρονικογράφος. Σχολιάζει, κρίνει, συγκρίνει, κατακρίνει, ειρωνεύεται, σαρκάζει, αγανακτεί, αναρωτιέται, προβληματίζεται, επιχειρηματολογεί, ομολογεί, εκμυστηρεύεται, εξομολογείται, διδάσκεται απ' τα παθήματά του και προσπαθεί να διδάξει.