Κατά τις τρεις το απόγευμα, μιας μέρας το Οκτώβρη του 1844, ένας άντρας γύρω στα εξήντα, που για όλους, όμως, ήταν μεγαλύτερος, προχωρούσε στο Μπουλβάρ ντες Ιταλιέν, με βλέμμα πονηρά χαμηλωμένο και χείλια σφιχτά όλο υποκρισία, σαν έναν έμπορο που πριν από λίγο έκλεισε μια καλή δουλειά ή σαν ένα αγόρι περήφανο για τον εαυτό του, καθώς αφήνει το μπουντουάρ μιας κυρίας. Δεν υπάρχει άλλη έκφραση στο Παρίσι για να δείξει ένας άντρας την προσωπική του ικανοποίηση. Μόλις ο γεράκος φάνηκε από μακριά, οι αργόσχολοι που περνούν τις μέρες τους στις καρέκλες των καφενείων σχολιάζοντας τις φάτσες των περαστικών, άφησαν αμέσως να φανεί στο πρόσωπό τους το χαρακτηριστικό εκείνο χαμόγελο των παριζιάνων που δείχνει ειρωνεία, κοροϊδία και οίκτο. Για να προκαλέσει όμως τέτοια αισθήματα στους παριζιάνους, που έχουν χορτάσει από κάθε θέαμα, ο άνθρωπος αυτός πρέπει να τους έκανε ξεχωριστή εντύπωση. [. . .]