«Οι άγγελοι είναι απαιτητικά όντα, ιδιαίτερα εκείνα της ράτσας που το βιβλίο αυτό πραγματεύεται. Δεν έχουν απαλά πούπουλα, έχουν ένα τρίχωμα που τσιμπάει», γράφει στο σύντομο σημείωμα με το οποίο προλογίζει τον Μαύρο άγγελο ο Αντόνιο Ταμπούκι. Ο ίδιος αγαπούσε ιδιαίτερα αυτές τις έξι «μαύρες», σχεδόν γοτθικές ιστορίες με τους παράξενους τίτλους και τα φαντάσματα που τις κατοικούν, ίσως επειδή ορισμένα από τα θέματα που περισσότερο απασχόλησαν τη λογοτεχνία του -το παρελθόν που επιστρέφει πάντα ακάλεστο, οι ενοχές που βασανίζουν αλλά δεν διορθώνουν ποτέ τίποτα, η επίμονη δύναμη των ανομολόγητων επιθυμιών, η σκοτεινή παρουσία ενός πανταχού παρόντος κακού, η διπλή όψη των πραγμάτων, το αξεδιάλυτο μυστήριο της ανθρώπινης ύπαρξης, η απροσδιόριστη μαγεία της ποίησης- εδώ δίνονται με μια διάχυτη απαισιοδοξία αλλά και μια μυστηριώδη δύναμη και ομορφιά, από αυτές που μόνο η μεγάλη λογοτεχνία μπορεί να προσφέρει.