H Ελλάδα των τελευταίων χρόνων είναι η χώρα της κρίσης. Αλλά τι είναι η κρίση έξω από το σύνολο μιας σειράς αναπαραστάσεων που έχουμε γι’ αυτήν; Το ζήτημα της αναπαράστασης, που είναι αρκετά δαιδαλώδες φιλοσοφικά, εννοείται εδώ ως καταμερισμός της πρόσληψης (αυτό που οι Αρχαίοι ονόμαζαν «τα αισθητά») η οποία παραδειγματίζεται και στην τέχνη αλλά δεν εξαντλείται σε αυτήν. Ο τόμος εκφράζει μια πολλαπλότητα προσεγγίσεων και αναλύσεων και δεν αναλίσκεται στην υιοθέτηση μιας συγκεκριμένης γραμμής ως προς την ερμηνεία των σχέσεων κρίσης και αναπαράστασης, καθώς ο καιρός των μονοδιάστατων ερμηνειών έχει παρέλθει και η κατανόηση της πολλαπλότητας είναι υποχρέωση προκειμένου να εκφρασθεί καλύτερα η πραγματικότητα.