Τοποθέτησα τους ήρωές μου σε αστραφτερά νεόπλουτα αλλά και σε αποπνικτικά μικροαστικά περιβάλλοντα, τους έβαλα να διασχίζουν την Αθήνα μέσα σε ταξί που αγκομαχούν και την ύπαιθρο μέσα σε τζιπ 4x4 που μαρσάρουν στη λάσπη, να συνωμοτούν μετρώντας πάκα με λεφτά και να πασχίζουν να αποδράσουν ακόμα και πεσμένοι στα γόνατα σε τουαλέτες μπαρ... Η "Φωνή" δεν επικεντρώνεται στον υπόκοσμο αλλά στον -ακαθόριστων διαστάσεων- ημίκοσμο που έδινε επί δεκαετίες τον τόνο στην κοινωνία μας. Στην ανθρώπινη πανίδα η οποία αποτελούνταν από επιχειρηματίες της αρπαχτής, αριβίστες της γειτονιάς, κορίτσια του γλεντιού που αντιμετώπιζαν το φύλο τους ως δώρο και συνάμα ως όχημα και αγόρια που έπρεπε να επανεφευρίσκουν τον ανδρισμό τους μέσα σε συνεχώς μεταβαλλόμενες συνθήκες... Η "Φωνή" αποτυπώνει στον καιρό τους όλες εκείνες τις μικρές και τις μεγάλες απάτες που οδήγησαν στη σημερινή κατάρρευση. Πρόκειται για ένα χρονικό της μεταπολιτευτικής "μπελ επόκ", η οποία είχε πείσει τον εαυτό της πως θα κρατούσε αέναα.