Μέχρι σήμερα το παρελθόν της ποίησης άνηκε στους θεωρητικούς το παρόν της δεν άνηκε ούτε στους θεωρητικούς ούτε στους ποιητές - γι' αυτό και υπήρχε. Κάθε προσπάθεια του θεωρητικού λόγου να συλλάβει την ποίηση σαν παρόν ήταν μια εντάφια προσωπίδα κι ο λόγος του ποιητή για τον εαυτό του και για την ποίηση ένα άθλιο μασκάρεμα, ελεεινό καρναβάλι. Το αντίθετο θα ήταν τόσο δύσκολο όσο και μια απόλυτη αντιστοιχία ανάμεσα σε ύπαρξη και συνείδηση. Η θεωρητική σκέψη μπορεί να ξέρει μόνο αυτό που έχει τελειώσει και αφού πια τελειώσει. Όσο για τον ποιητή - αυτός δεν ξέρει τίποτε. Κι αν υπάρχει ένας έγκυρος λόγος για την ποίηση είναι μονάχα για ό, τι απ' αυτήν έχει τελειώσει - για το έπος, την τραγωδία, τον λυρισμό ή, ακριβέστερα για το τέλος του έπους, για το τέλος της τραγωδίας, για το τέλος του λυρισμού. Κι αυτός ο λόγος δεν είναι των ποιητών αλλά των θεωρητικών.