ΜΕ ΠΙΕΖΕΙ Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΜΟΥ να γράψω βιβλίο! Έχουμε βγάλει ήδη τέσσερα, αλλά θέλει κι άλλο ένα τουλάχιστον. Τα πέντε βιβλία είναι ο ικανός και αναγκαίος αριθμός για να καθιερωθεί κάποιος ως συγγραφέας (σε αντίθετη περίπτωση, και με μια βιντεοκασέτα που έχω σχεδόν τελειώσει, κινδυνεύω να γίνω σκηνοθέτης). Άτιμο πράγμα ο επαγγελματικός προσανατολισμός. Αν είχα μείνει στην Εθνική Τράπεζα, δεν θα έδινα δικαιώματα τώρα στον κάθε νεοσύστατο κλάδο τραγελαφικής απασχόλησης να με ταλαιπωρεί. Ο φόβος φυλάει τα έργα, τα συγκεκριμένα έργα με «υπόθεση», που έχουνε κάνει το μυαλό μου αιδοίο και ντρέπομαι. Φοβάμαι, λοιπόν, γι’ αυτό σου γράφω. Πάρ’ τα, άρρωστε αναγνώστη, έτσι όπως μου έρχονται στην άκρη του στιλό μου, άτακτα και μπερδεμένα. Η τέχνη θέλει σωσίες! Η αγωνία της φτηνής απομίμησης κρύβει πάθος αμέτρητο στην προσπάθεια να ξεπεράσει τον εαυτό της, και ίσως το κουρασμένο ορίτζιναλ πρότυπό της. Ευτυχία είναι ένα ζευγάρι καλοσχηματισμένα βυζιά να κουνιούνται μπροστά στα θολωμένα ματάκια σου, και ο φέρων οργανισμός τους να σε βομβαρδίζει με βογκητά ηδονής και πρόστυχα βρομόλογα, να μαλακώνει η ψυχή και να λυτρώνεται ο μαλάκας. [...]