Οι "Στίχοι Επιστροφής" είναι, σημεία μιας μακράς πορείας μέσα στον χρόνο: εμπειρίες θανάτου από την περίοδο του πολέμου, εμπειρίες ζωής, εμπειρίες από τόπους και εποχές. Αντίθετα από την καθιερωμένη ποιητική των τελευταίων δεκαετιών, εδώ επιδιώκεται η επιστροφή στο συγκεκριμένο, στο βίωμα, και στην οργανωμένη μορφή του λόγου.

Ο ρυθμός και η ρίμα (απαλλαγμένη από την παλιά τυπική αυστηρότητα) δεν έπαψαν να κυριαρχούν διεθνώς στο τραγούδι. Το τραγούδι, κυρίως στην Ελλάδα, συνδυάζεται συχνά με γνήσια ποίηση, γνησιότερη από την ποίηση των συλλογών. Διδάχθηκα πολλά από τους τραγουδοποιούς της Ελλάδας. Η γνήσια ποίηση έχει καταφύγει στο τραγούδι, πού από τη φύση του βρίσκεται κοντά στη Ζωή.

Ρυθμός και ρίμα είναι λοιπόν δεμένα με την ψυχή μας περισσότερο από όσο νομίζαμε. Γι' αυτό, φαίνεται σήμερα αμφίβολο αν ο λεγόμενος "ελεύθερος στίχος" θα εξακολουθήσει να προσφέρει κάτι στο μέλλον. Τον αξιοποίησαν ο Σεφέρης και ο Ελύτης, πού ήταν κάτοχοι και της παραδοσιακής τεχνικής. Η διάδοση του ελεύθερου στίχου αργότερα, οδήγησε στην πλήρη αδυναμία παραγωγής ρυθμικού και ευφωνικού λόγου. Οι όροι συνίζηση, χασμωδία, είναι πια χωρίς νόημα. Πολλοί δεν μπορούν ούτε καν να διαβάσουν έναν στίχο ως στίχο. "Ο ελεύθερος στίχος έχει κλείσει τον κύκλο του" (Γ. Μ. Σηφάκης).