Όπως διαπιστώνουν οι συγγραφείς των κειμένων αυτού του βιβλίου, ο Παπαδιαμάντης όχι μόνο γνωρίζει -από ανάγνωση ή/και μελέτη, η οποία αρχίζει ήδη από τα μαθητικά του χρόνια- ρητορικά κείμενα της θύραθεν και της εκκλησιαστικής γραμματείας αλλά και εφαρμόζει συνειδητά πολλές από τις τεχνικές και τα σχήματα λόγου που συνηθίζονται σε αυτά.

Σ΄ αυτό εδώ το βιβλίο γίνεται αναφορά σε έναν μακρύ κατάλογο σχημάτων λόγου που, είτε ονοματίζοντάς τα είτε όχι, εφαρμόζει ο ίδιος ο Παπαδιαμάντης στο έργο του ή αναγνωρίζει στα επώνυμα κείμενα που μελετά.