Η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Ρένου Αποστολίδη.

Εἶδατε, λοιπόν, πῶς συμβαίνει πάντα νὰ μὴν εἶναι δικιά μας μιὰ ἰδανικὴ κοπέλα ; [...]
Καὶ στέκουν μπρός της τόσα παλικάρια, τὸ καθένα μὲ κάτι ἔξοχο πάνω του. Λὲν ἀστεία, χορεύουν, τὴν παίρνουν ἀγκαζέ, τὴν κοιτοῦν στὰ μάτια... Κι αὐτὴ τοὺς κοιτᾶ· μπορεῖ νὰ διαλέξει, ὅποτε θέλει, ὅποιον θέλει. Κ' ἴσως κιόλα ἔχει διαλέξει, τὸν καλύτερο, τὸν πιὸ ἀγαπητὸ -- γιατί τάχα νὰ κοιτάξει ἐμᾶς ποὺ προσπερνοῦμε ; ᾿Εσᾶς ; ᾿Εμένα ;.. [...]
᾿Εμᾶς -- ἐσᾶς, ἐμένα -- οὔτε μᾶς βλέπει. Καὶ δὲν εἶναι οὖτε σκληρόκαρδη ποὺ δὲ μᾶς βλέπει. Εἶναι ξένη -- ποῦ μᾶς ξέρει ;
Εἴδατε, λοιπόν, πῶς συμβαίνει πάντα νὰ μὴν εἶναι δικιά μας μιὰ ἰδανικὴ κοπέλα ;
Καὶ τ' ἀσημένια βράδια, τὰ δειλινά, τὶς νύχτες, στὰ κατάφωτα κέντρα τῆς ἀκτῆς, στὰ πάρκα, στοὺς ἥσυχους δρόμους, ἄλλοι τὴν κρατοῦν ἀπ' τὴ μέση -- κ' ἐκείνη γέρνει στὸν ὦμο τους, ἰδανικὴ καὶ δικιά τους (ὄχι δικιά μας, δική σας, δική μου !.. Ξένη!)
Εἴδατε πῶς συμβαίνει;
Καὶ τα πράγματα τὰ τέλεια, τὰ ἰδανικά, κι αὐτὰ ποτὲ δικά μας! Πάντα κάποιων ἄλλων -- σὲ ξένα χέρια πάντα !..