Ο Μ. Καραγάτσης (1908-1960) θα μείνει στα γράμματά μας ως ένας από τους μεγάλους μυθιστοριογράφους του αιώνα μας. Η μυθιστοριογραφία ήταν ασφαλώς η κυριότερη και σημαντικότερη πλευρά του έργου του, δεν ήταν ωστόσο η μόνη. Αυτός ο κατεξοχήν συγγραφέας μυθιστορημάτων θα δοκιμάσει το ταλέντο του και στην τέχνη του διηγήματος. «Το μεγάλο συναξάρι» (1951) είναι μία από τις 4 συλλογές διηγημάτων του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις του «Βιβλιοπωλείου της Εστίας». Όποιος έχει αγαπήσει τα μυθιστορήματά του, με την άνετη πλοκή και τους γοητευτικούς χαρακτήρες, θα ανακαλύψει στο «Μπουρίνι», λόγου χάριν, το πρώτο από τα 7 διηγήματα της συλλογής, με νοηματικό επίκεντρο τον έρωτα και το θάνατο, ένα από τα πιο πυκνά κείμενα του συγγραφέα.

Ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος έγραψε για «Το μεγάλο συναξάρι»: «Επτά ιστορίες που μας δείχνουν όλες τις μορφές του πολύμορφου πεζογράφου: την αγάπη της ρεαλιστικής λεπτομέρειας, τη λυρική διάθεση, την απλοχωριά και τη λυγεράδα της φαντασίας, την άνεση της αφήγησης, την ικανότητα της διαγραφής του συναισθήματος και του στοχασμού, την ειρωνική δεξιοτεχνία. Μικροί πίνακες, είτε συνθεμένοι με το κέφι της στιγμής είτε κινημένοι από τη βαθύτερη λαχτάρα ψυχής».