Απροσδιόριστο είδος γραφής, οπωσδήποτε εντελώς προσωπικό, ανάμεσα στο χρονικό, το δοκίμιο, τη μικρή μελέτη, την πληροφορία και τη βιωματική εμπειρία, τα περισσότερα αφηγηματικά κείμενα του Εμμανουήλ Ροΐδη που περιλαμβάνονται σ` αυτόν τον τόμο, δεν αποτελούν ίσως παρά `αφορμές` (με μοναδική εξαίρεση το τυπικά διηγηματογραφικό `Απολογία συριανού συζύγου`) για μια αμεσότερη και πιο οικεία προσέγγιση του αναγνώστη. Η ανάγκη αυτής της αμεσότητας, που ποτέ βέβαια δεν φτάνει στην εξομολόγηση την τόσο ξένη προς την ιδιοσυγκρασία του, δεν είναι τυχαίο ότι συμπίπτει με την τελευταία δεκαετία της ζωής του, όταν οι αρρώστιες, η φτώχεια, τα γηρατειά τον απομακρύνουν ολοένα από το κέντρο της κοσμικής και κοινωνικής ζωής. (. . .)