Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς κυρίως ιστορική και προδρομική είναι η σημασία του Δημητρίου Βικέλα (1835-1908) για τη νεοελληνική αφηγηματική πεζογραφία. Αυτός πρώτος - έπειτα από τα εξωτικά, φανταστικά και μελοδραματικά διηγήματα του Αλεξάνδρου Ρίζου Ραγκαβή, που ανήκουν στη ρομαντική περίοδο της πεζογραφίας μας - έγραψε στα 1877, με τη "Συμβουλή της καμπάνας" και τον "Λυσσασμένο", διηγήματα από την πραγματική, καθημερινή ελληνική ζωή, εγκαινίασε το λογοτεχνικό αυτό "είδος" στα γράμματά μας κι' έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία της παράδοσής του. (. . .)